Piłka nożna
West Ham United Football Club to symbol robotniczego dziedzictwa wschodniego Londynu, który jest głęboko związany ze swoimi kibicami i społecznością. Powstał jako Thames Ironworks FC, a z czasem stał się znaczącą siłą w erze Premier League. W całej swojej historii West Ham przeżywał zarówno chwile chwały, jak i bolesne porażki oraz momenty przełomowych zmian.
Tożsamość West Ham United jest głęboko zakorzeniona w lokalnej społeczności, odzwierciedlając pracowitą, robotniczą kulturę wschodniego Londynu. Miłość do ,,The Hammers” (Młotów) jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, a bordowo-błękitne barwy stanowią symbol dumy. Tożsamość klubu pozostaje nienaruszona, niezależnie od tego, czy mówimy o okolicach London Stadium, czy o sercu Upton Park, gdzie West Ham United budował swoją legendę przez ponad sto lat.
W tym artykule przedstawimy Ci historię West Ham United FC, od przełomowych momentów i legendarnych piłkarzy, po rozwój młodzieży i kluczowe decyzje, które wpłynęły na losy klubu. Ta podróż przez dzieje Młotów pozwoli Ci lepiej zrozumieć, co sprawia, że ten klub jest tak wyjątkowy.
Spis Treści
- Historia West Ham United: Od Powstania Po Chwałę i Dziedzictwo
- Club’s History
- Dziedzictwo Klubu West Ham United
- Rozpocznij Niesamowitą Przygodę z FootballTeam
Początki i Wczesne Lata (1895-1919)
Historia klubu West Ham United FC zaczyna się w 1895 roku, choć nie pod obecną nazwą, lecz jako Thames Ironworks FC. Klub został założony jako drużyna Thames Ironworks and Shipbuilding Company z siedzibą w Canning Town we wschodnim Londynie. Właściciel firmy, Arnold Hills, angielski przedsiębiorca, był zwolennikiem sportu i wierzył w wartość zdrowego stylu życia oraz ducha wspólnoty rozwijanego poprzez piłkę nożną.
Arnold Hills miał marzenie – stworzyć drużynę reprezentującą robotniczą społeczność ze wschodniego Londynu, dając jej miejsce do gry i czerpania radości z futbolu. Pierwszy profesjonalny zespół piłkarski, Thames Ironworks FC, rozpoczął grę na stadionie Hermit Road, rywalizując w lokalnych ligach, takich jak London League i później Southern League.
Zespół powstał z pracowników stoczni, a jego fundamenty opierały się na silnej etyce pracy i przedkładaniu współpracy drużynowej nad indywidualne umiejętności. Pierwszy mecz klubu odbył się w 1895 roku przeciwko Chatham Town, jednak Thames Ironworks przegrało na własnym boisku 0:5.
Zmiana Nazwy i Rozwój Marki
W 1900 roku Arnold Hills oraz sekretarz klubu Francis Payne przeprowadzili rebranding i ponownie założyli klub jako West Ham United FC. Ten strategiczny ruch miał na celu porzucenie przemysłowego wizerunku drużyny i przekształcenie jej w profesjonalny podmiot piłkarski, zdolny do rywalizacji na poziomie krajowym.
Zespół przyjął bordowo-błękitne barwy po meczu towarzyskim z Aston Villą, czerpiąc inspiracje od rywali. Oba kluby zgodziły się wówczas na podobne koszulki.
Barwy te, stanowiące dziś kultowy element klubu, są ważną częścią tożsamości West Hamu, reprezentując drużynę na przestrzeni pokoleń.
Zaproszenie do Second Division Football League
Pierwsze lata West Hamu United w Southern League były wymagające, ale klub robił postęp. W 1904 roku drużyna przeniosła się na Memorial Grounds, znane dziś jako Memorial Recreation Ground – nowy stadion zbudowany z myślą o rosnącej bazie kibiców.
Największy sukces przyszedł jednak w 1919 roku, kiedy West Ham otrzymał zaproszenie do dołączenia do Second Division Football League. Był to ogromny krok naprzód dla Młotów. Awans ten oznaczał wejście West Ham United do zawodowego grona angielskiego futbolu i umożliwił rywalizację z największymi zespołami w kraju.
Przed awansem do Second Division Arnold Hills poprowadził West Ham do kilku osiągnięć, m.in. w Western League w sezonie 1906/07 oraz London League. Choć klub nie zdobywał jeszcze dużych trofeów, jego fundamenty zostały ugruntowane, a kibice byli gotowi na nową przygodę.
Rozwój i Ugruntowanie Pozycji (Lata 20. - 30.)
Lata 20. XX wieku rozpoczęły nowy rozdział w historii klubu, gdy West Ham zaczął się rozwijać w angielskiej piłce nożnej. Po awansie do Second Division Football League w 1919 roku, klub szybko przystosował się do realiów futbolu zawodowego. Transformacja West Hamu z drużyny robotniczej w profesjonalny klub była stopniowo procesem, ale rozwój zespołu i infrastruktury wyznaczył początek jego nowej tożsamości.
W tamtym okresie West Ham przyciągał największe talenty z regionu Londynu i poprawiał wyniki na boisku. W rezultacie klub po raz pierwszy w historii dotarł do finału Pucharu Anglii. Mecz odbył się na stadionie Wembley i zakończył się zwycięstwem Bolton Wanderers 2:0. West Ham nie zdobył ani jednej bramki, a gole dla Boltonu strzelili David Jack i Jack Smith.
Na Wembley pojawiły się setki tysięcy kibiców, znacznie przekraczając oficjalną pojemność stadionu wynoszącą 127 000 miejsc. Przy braku odpowiedniej kontroli tłumu, fani wtargnęli na boisko. Policjant konny o imieniu George Scorey, dosiadający białego konia o imieniu Billy, pomógł rozproszyć tłum, umożliwiając rozpoczęcie meczu. Ikonicznie zdjęcie Billy’ego pośród morza kibiców sprawiły, że to spotkanie przeszło do historii jako ,,Finał Białego Konia”.
Lata 20. XX wieku zapoczątkowały ugruntowanie pozycji West Ham United jako stałego uczestnika rozgrywek Football League i angielskiej piłki nożnej. W sezonie 1922/23 klubowi udało się wywalczyć awans z Second Division Football League.
West Ham United awansował do First Division Football League w sezonie 1923/24 po zajęciu drugiego miejsca w poprzednich rozgrywkach, zaledwie dwa punkty za Notts County. W debiutnackim sezonie na najwyższym poziomie rozgrywek klub zajął trzynaste miejsce. W kolejnych latach dekady West Ham regularnie plasował się w środku tabeli i niemal nigdy nie był zagrożony spadkiem.
Lata 30. były kolejną ważną dekadą dla West Hamu. Klub konsekwentnie dążył do ugruntowania swojej pozycji w najwyższej klasie rozgrywek w Anglii. Nowe wyzwania i rosnąca konkurencja sprawiły, że na horyzoncie zaczęły pojawiać się inne zespoły, które również walczyły o tytuł mistrza.
Charlie Paynter prowadził West Ham przez 18 lat, jednak stabilność klubu zaczęła podupadać. W sezonie 1931/32 West Ham spadł z First Division po niemal dekadzie gry na najwyższym szczeblu. Drużyna zakończyła sezon na ostatnim miejscu z dorobkiem zaledwie 31 punktów i zabrakło im zaledwie jednej wygranej, by uniknąć spadku.
Pod wodzą Payntera klub grał w Second Division przez całą dekadę, często ocierając się o miejsca premiowane awansem, ale ostatecznie bez powodzenia. W sezonie 1934/35 West Ham zajął trzecie miejsce, lecz awans uzyskiwały tylko dwa pierwsze zespoły.
Lata 30. przyniosły West Hamowi uznanie w Second Division. Jednak wybuch II Wojny Światowej doprowadził do sześcioletniej przerwy w piłkarskich rozgrywkach, zatrzymując tym samym rozwój klubu w angielskiej piłce.
Lata Powojenne i Akademia Piłkarska (Lata 40. - 50.)
Zakończenie II Wojny Światowej w 1945 roku rozpoczęło nowy rozdział dla West Ham United Football Club, jednak podobnie jak wiele innych klubów w Anglii i Europie, drużyna musiała zmierzyć się z wieloma trudnościami. Wojna zniszczyła kalendarz rozgrywek piłkarskich i infrastrukturę klubów, a piłkarze wracali z wojska, często zmagając się z problemami zdrowotnymi.
Pod koniec lat 40. West Ham zaczął na nowo budować swoją pozycję w Second Division, notując kolejne sezony w środku tabeli. Klub nadal przechodził wtedy przez okres przejściowy i odbudowę, ale wraz z pojawieniem się nowych, utalentowanych zawodników, gra zespołu zaczęła się poprawiać.
Po wojnie skład drużyny stopniowo się wzmacniał, a kibice ponownie zaczęli wierzyć w przyszłość klubu.
Akademia Piłkarska
Jednym z najważniejszych czynników wpływających na sukces West Ham United w latach 40. i 50. była Akademia Piłkarska prowadzona przez Teda Fentona – menedżera, który stworzył filozofię opartą na skautingu, rekrutacji i rozwijaniu najlepszych młodych zawodników z lokalnej społeczności.
Klub zainwestował w rozwój swojego systemu młodzieżowego, dostrzegając jak ważne jest szkolenie piłkarzy pochodzących z okolicy. Ta filozofia pozwoliła West Hamowi rywalizować na wyższym poziomie i odegrała kluczową rolę w ukształtowaniu wielu ikonicznych zawodników w historii klubu.
W latach 50. akademia zaczęła przynosić efekty, wypuszczając nowe pokolenia graczy, którzy później stali się klubowymi legendami, jak John Bond. Były reprezentant Anglii dołączył do pierwszego zespołu w 1951 roku, rozegrał prawie 400 meczów w barwach West Hamu i strzelił 32 gole.
Bond znacząco przyczynił się do utrzymania klubu w Second Division. W tym stabilnym okresie dla drużyny, obok niego kluczowymi postaciami byli również Jimmy Andrews i Frank O’Farrell.
Młode Talenty i Wyniki Akademii Piłkarskiej
Lata 50. przyniosły nowe twarze w sztabie szkoleniowym, a w 1950 roku Ted Fenton został mianowany menedżerem West Ham United. Fenton był byłym piłkarzem, który przez ponad 12 lat grał dla klubu, a po zakończeniu kariery powrócił w roli trenera.
Pod wodzą Fentona klub rozpoczął drogę do ugruntowania swojej pozycji jako jednej z najlepszych drużyn w angielskiej piłce. Dzięki filozofii, znanej jako Akademia Piłkarska, West Ham zaczął odgrywać większą rolę na krajowej scenie.
Pod koniec lat 50., a dokładniej w sezonie 1957/58, po niemal trzydziestu latach nieobecności w First Division, klub wygrał rozgrywki Second Division i awansował do elity angielskiej piłki. West Ham zakończył sezon z 57 punktami, zaledwie o punkt więcej niż Blackburn Rovers.
Pod koniec dekady Akademia Piłkarska była już mocno zakorzeniona w klubie i gotowa na dekadę wielkich sukcesów. Skupienie West Hamu na rozwijaniu młodych talentów z regionu Londynu przynosiło efekty i pomogło stworzyć nową tożsamość londyńskiej drużyny na lata 60.
Złota Era: Lata 60. i Europejska Chwała
Lata 50. były być może najlepszą dekadą w całej historii West Ham United. W sezonie 1961/62 na stanowisko menedżera został powołany Ron Greenwood, a jego kadencja zapoczątkowała okres wielkich sukcesów. Greenwood spędził na ławce trenerskiej West Hamu ponad 13 lat.
Za jego czasów klub przeżywał jedne ze swoich najlepszych lat. Zwycięstwo w Pucharze Anglii w 1964 roku było pierwszym dużym trofeum w historii West Hamu. Finał odbył się na stadionie Wembley w Londynie, a rywalem był Preston North End. Na trybunach zasiadło wtedy ponad 100 000 kibiców.
Mecz zakończył się remisem 2:2 aż do 90. minuty, kiedy to Ronald Boyce zdobył bramkę w doliczonym czasie gry, zapewniając West Hamowi triumf w Pucharze Anglii w sezonie 1963/64.
Puchar Zdobywcy Pucharów 1964/65
Ale ambicje West Hamu na tym się nie kończyły. W tym samym roku klub zdobył puchar, pokonując 1860 Monachium 2:0 w finale Pucharu Zdobywcy Pucharów. Mecz odbył się kilka dni po finale Pucharu Anglii i również został rozegrany na Wembley i w Londynie, a oba gole strzelił Alan Sealey.
Te bramki padły praktycznie jedna po drugiej, obie w drugiej połowie – w 70. i 72. minucie, przypieczętowując tytuł West Hamu jako mistrza Pucharu Zdobywcy Pucharów w sezonie 1964/65.
Dzięki temu zwycięstwu klub w końcu zyskał uznanie w Europie, a dla innych czołowych drużyn na kontynencie stawało się jasne, że West Ham United wkrótce stanie się europejską potęgą piłkarską.
Tarcza Wspólnoty FA 1964
W sierpniu 1964 roku West Ham United miał okazję zagrać w Tarczy Wspólnoty (FA Charity Shield). Mecz ten rozgrywany jest pomiędzy mistrzami First Division a zdobywcami Pucharu Anglii. Ponieważ Liverpool wygrał First Division, rywalizował z West Hamem United na Anfield, stadionie Liverpoolu.
Tarcza Wspólnoty 1964 zakończyła się wynikiem 2:2 pomiędzy Liverpoolem a West Hamem, co oznaczało, że oba zespół podzieliły się tytułem i każdy zabrał do domu trofeum. Gole dla Liverpoolu strzelili Godon Wallace i Gerald Byrne, natomiast dla West Hamu trafiali Hurst i John Byrne.
Lata 60. były również ważne ze względu na pojawienie się niektórych z największych piłkarzy w historii klubu, takich jak Bobby Moore, Geoff Hurst i Martin Peters, którzy zostali legendami zarówno West Hamu, jak i reprezentacji Anglii. Moore rozegrał prawie 550 meczów dla West Hamu i zdobył 24 bramki, natomiast Hurst miał ponad 400 występów i strzelił 180 goli.
Bobby Moore, który jako kapitan poprowadził reprezentację Anglii do pierwszego i jedynego zwycięstwa w Mistrzostwach Świata FIFA w 1966 roku, stał się legendą West Ham United. Geoff Hurst, kolega Moore’a z drużyny mistrzów świata, również został bohaterem West Hamu po zdobyciu trzech goli w finale mundialu.
Z pewnością lata 60. były największym okresem w historii klubu, a Młoty z optymizmem patrzyły na kolejne lata, chcąc zdobywać nowe i większe trofea w Anglii i Europie.
Wzloty i Upadki (Lata 70. - 80.)
Lata 70. i 80. były burzliwym okresem dla West Ham United, naznaczone zarówno wzlotami, jak i upadkami. Początek lat 70. przyniósł ambitne plany i wysokie oczekiwania po sukcesach z lat 60. Jednak klub szybko napotkał trudności z utrzymaniem swojej pozycji wśród elity angielskiej piłki.
W 1974 roku, po poprowadzeniu drużyny do sukcesów w europejskich i krajowych pucharach, trener Ron Greenwood odszedł, by objąć stanowisko selekcjonera Anglii. Jego odejście zapoczątkowało okres słabych występów i rozczarowujących kampanii w First Division.
Problem klubu osiągnęły apogeum w sezonie 1977/78, który zakończył się spadkiem, był to cios zarówno dla klubu, jak i jego kibiców. West Ham zajął dwudzieste miejsce w First Division, zdobywając zaledwie 32 punkty. Zabrakło im tylko jednego punktu do utrzymania się, ale ostatecznie to Queens Park Rangers uniknęło degradacji.
Przed spadkiem, West Ham wygrał Puchar Anglii w sezonie 1974/75, pokonując Fulham 2:0 w finale. Mecz odbył się na stadionie Wembley w Londynie, a na trybunach zasiadło ponad 100 000 kibiców.
A ponieważ zwycięzca mógł być tylko jeden, została nim drużyna West Ham United, dla której dwa gole strzelił Alan Taylor. Obie bramki padły w drugiej połowie, zapewniając piłkarzom West Hamu trofeum Fa Cup.
Lata 70. zakończyły się dla klubu spadkiem, ale również ważnym osiągnięciem – zdobyciem Pucharu Anglii. Kolejne lata były trudne dla drużyny, która była przyzwyczajona do wygrywania i musiała znaleźć siłę, by się odbudować.
Pod koniec lat 70. West Ham zdobył jeszcze jedno trofeum FA Cup. Finał ponownie odbył się na stadionie Wembley w Londynie. Rywalem był jeden z największych klubów miasta – Arsenal. Dzięki bramce strzelonej na początku spotkania przez Trevora Brookinga, West Ham United kontrolował mecz do końca i sięgnął po kolejny Puchar Anglii na zakończenie dekady.
Udane Początki Lat 80.
Na początku lat 80. West Ham stanął przed wyzwaniem powrotu do First Division. Drużyna, prowadzona przed byłego piłkarza i trenera Johna Lyalla, opierała się na utalentowanych wychowankach, takich jak Brooking i Phil Parkes.
Mimo trudności klub dotarł do finału Pucharu Ligi (obecnie Carabao Cup) na początku lat 80. Choć przegrał z Liverpoolem w dwumeczu, sam awans do finału pokazał ambicje West Hamu, by rywalizować na najwyższym poziomie.
W sezonie 1980/81 West Ham zdobył mistrzostwo Second Division z imponującym dorobkiem 66 punktów, o 13 więcej niż drugi Notts County. West Ham awansował do First Division, a marzenia o dalszych sukcesach rozbudziły się w serach fanów i zawodników.
Sukcesy w Drugiej Połowie Lat 80.
Sezon 1985/86 był szczytowym momentem sukcesów West Hamu pod wodzą Lyalla i zarazem najbardziej udanym okresem w latach 80. Pod przewodnictwem Tony’ego Cottee, Franka McAvenniego i Brookinga drużyna osiągnęła najwyższe w historii klubu miejsce w lidze – trzecie w First Division. Mimo imponującego dorobku 84 punktów, ostatecznie zostali wyprzedzeni przez Liverpool (88 punktów) i Everton (86 punktów).
Jednak ten sukces nie trwał za długo. Występy zespołu zaczęły się pogarszać pod koniec dekady, co zakończyło się kolejnym spadkiem w sezonie 1988/89 – West Ham zajął dziewiętnaste miejsce z dorobkiem zaledwie 38 punktów. Lata 80. zakończyły się rozczarowaniem, ale także nadzieją na nową erę w historii klubu.
Era Premier League (lata 90. - 2000.)
Lata 90. rozpoczęły nowy rozdział w historii klubu i angielskiej piłki. Początek dekady był dla West Hamu bardzo udany – drużyna zajęła drugie miejsce w Second Division z dorobkiem 87 punktów i ponownie awansowała do First Division.
W sezonie 1991/92 klub występował w First Division, jednak po zakończeniu tych rozgrywek powstała Premier League jako nowa najwyższa klasa rozgrywek w Anglii. W związku z tym zespoły, które zakończyły sezon 1991/92 w First Division, automatycznie kwalifikowały się do Premier League. Drużyny zdegradowane pozostały w First Division, która stał się drugą ligą w systemie angielskim, a w późniejszych latach została przemianowana na EFL Championship.
West Ham spadł w sezonie 1991/92 i nie awansował do Premier League w momencie jej powstania. W sezonie 1992/93 klub szybko się jednak ustabilizował w nowej First Division (czyli w drugiej lidze) i zajął drugie miejsce z dorobkiem 88 punktów, ustępując jedynie mistrzowi, którym był Newcastle United z 96 punktami.
Pierwszy Sezon West Ham w Premier League (1993/94)
Kiedy w 1993 roku Harry Redknapp, były zawodnik West Hamu, objął stanowisko trenera, był to punkt zwrotny dla klubu. Redknapp tchnął w zespół nowe życie, skupiając się na rozwoju młodych zawodników. Dzięki temu zaczęło pojawiać się pokolenie utalentowanych piłkarzy z akademii znanej jako Academy of Football.
Wśród tych zawodników byli m.in. Frank Lampard, który rozegrał prawie 150 meczów i zdobył 24 gole dla West Hamu, oraz Rio Ferdinand, solidny obrońca, który wystąpił w ponad 120 spotkaniach i strzelił 2 gole. Joe Cole, który później grał dla Chelsea, zdobył 10 bramek w ponad 120 meczach dla klubu. Michael Carrick, późniejsza legenda Manchesteru United, zaliczył ponad 130 występów i strzelił 6 goli dla West Hamu.
W swoim pierwszym sezonie w Premier League, West Ham zajął miejsce w środku tabeli, kończąc rozgrywki ligowe na trzynastej pozycji z dorobkiem 52 punktów.
Spadek i Powrót do Premier League
Koniec lat 90. i początek lat 2000. był dla West Hamu trudnym okresem. Klub zmagał się z problemami finansowymi i brakiem sukcesów w Premier League, zazwyczaj kończąc sezony w środku tabeli.
Jednym z jaśniejszych momentów była kampania w sezonie 1998/99, kiedy West Ham zakwalifikował się do Pucharu Intertoto UEFA 1999. Klub został jednym z trzech zwycięzców turnieju, pokonując Metz w finale w dwumeczu 3:2. Pozostali triumfatorzy to Juventus i Montpellier.
Jednym z najtrudniejszych momentów dla klubu był sezon 2002/03, gdy West Ham spadł z Premier League do Football League First Division po dziesięciu sezonach w elicie. Spadek nastąpił mimo zdobycia 42 punktów i zajęcia 18 miejsca.
Zespół spędził dwa sezony w First Division, aż dotarł do baraży o awans. W finale baraży West Ham pokonał Preston North End 1:0, a klub powrócił do Premier League.
Po powrocie do elity West Ham przez kolejne dziesięć lat plasował się głównie w środku tabeli, rzadko kiedy poważnie był zagrożony spadkiem. Ambicje klubu sięgały jednak wyżej nić tylko utrzymanie, dążyli do tego, by stać się częścią ligowej czołówki i zapewnić sobie udział w europejskich pucharach. Początki były trudne, ale zapowiadał się okres sukcesów.
Europejskie Ambicje i Przeprowadzka na London Stadium (2010 - Obecnie)
Lata 2010. to dekada, w której doszło do zmiany właściciela oraz przeprowadzki na nowy stadion – London Stadium, wcześniej znany jako Olympic Stadium (Stadion Olimpijski). David Sullivan i David Gold przejęli kontrolę nad klubem, nabywając 50 procent udziałów w West Ham United, mierząc się jednocześnie z problemami finansowymi i organizacyjnymi.
Decyzja o przeniesieniu się na większy stadion miała przynieść modernizację i wzrost finansowy, ale napotkała opór ze strony kibiców, którzy obawiali się utraty atmosfery znanej na Upton Park. Pomimo napięć z fanami, krok ten był strategicznym ruchem w kierunku przyszłości klubu.
London Stadium może pomieścić prawie 70 000 widzów, a podczas koncertów i innych wydarzeń kulturowych, liczba miejsc wzrasta do 80 000. Klub wydał już ponad 750 milionów funtów na budowę i modernizację stadionu.
Liga Konferencji Europy UEFA 2022/23
David Moyes wrócił do West Ham United w 2019 po rocznej przerwie i zapoczątkował okres odrodzenia zespołu. W sezonie 2020/21 drużyna zdobyła 65 punktów, kończąc rozgrywki Premier League na szóstym miejscu i kwalifikując się do Ligi Europy UEFA po raz pierwszy od ponad dekady. West Ham miał mocny sezon także w rozgrywkach Ligi Europy UEFA 2021/22, docierając do półfinału, gdzie przegrał z Eintrachtem Frankfurt 2:1 i 1:0.
Pomimo rozczarowania porażką w Lidze Europy, klub zakwalifikował się do Ligi Konferencji Europy UEFA w sezonie 2022/23. Drużyna zdominowała rozgrywki i przystąpiła do finału z Fiorentiną jako faworyt. West Ham wygrał finał 2:1 po dramatycznym golu Jarroda Bowena w 90. minucie, zdobywając swoje pierwsze europejskie trofeum od ponad 50 lat.
Dziedzictwo Klubu West Ham United
Dziedzictwo West Ham United to historia wytrwałości, godności i trwałej więzi z kibicami. Droga klubu od czasów Thames Ironworks FC do dzisiejszego statusu jako ważnej siły w angielskiej piłce jest świadectwem jego niezłomnego ducha. Wkład West Hamu w świat futbolu wykracza poza sukcesy na boisku.
Akademia Futbolu West Hamu wydała na świat legendy, takie jak Bobby Moore, Geoff Hurst i Martin Peters, a ich wkład w zwycięstwo Anglii na Mistrzostwach Świata FIFA w 1966 roku na zawsze zapisał się w historii futbolu.
Jednak najgłębszym i najtrwalszym elementem dziedzictwa West Hamu jest nierozerwalna więź z kibicami. Pełne pasji śpiewy ,,I’m Forever Blowing Bubbles”, rozbrzmiewające do dziś na London Stadium, a wcześniej na Upton Park, oddają serce i duszę oddanych fanów klubu. To niezachwiane wsparcie jest integralną częścią historii West Hamu i wciąż napędza ekscytującą przyszłość klubu.
Rozpocznij Niesamowitą Przygodę z FootballTeam
Jeśli dotarłeś aż tutaj, to pewnie jesteś wielkim fanem piłki nożnej, prawda?
Jeśli pasjonujesz się futbolem i chcesz być najlepszym graczem, mam dla ciebie dobrą wiadomość – FootballTeam to idealna gra dla Ciebie!
To Twoja szansa, by zaprezentować swoją piłkarską wiedzę, tworzyć wymarzoną drużynę lub stadion i rywalizować z graczami z całego świata w wyjątkowym, wciągającym piłkarskim doświadczeniu!
FootballTeam jest dostępne na komputerach i urządzeniach mobilnych, zapewniając płynną rozgrywkę gdziekolwiek jesteś. Zarejestruj się i graj za darmo już teraz!
